دل من


دل من تنها بود و با هیچ کسی کاری نداشت

با همه تنهائیاش هیچ غم و بیماری نداشت

کوچیک و ساده بود اما خوش و خرم می تپید

همه دنیا رو پر از شادی و خوشبختی می دید

تا یه روز یه قلب دیگه اومد و با خنده هاش

دلمو برد با خودش به کلبۀ آرزو هاش

دل من خیال می کرد تنهائیاش تموم شده

با یه قلب مهربون همدل و همزبون شده

اما بیچاره دلم از آخرش خبر نداشت

نمی دونست که زمونه چی سر راهش گذاشت

نمی دونست که یه روز قراره پژمرده بشه

خسته و بی رمق و بی حال و افسرده بشه

نمی دونست که یه روز قرار قربونی بشه

هدف تیر دل یه دشمن خونی بشه

ولی وقتی تیر بهش خورد همه چی رو فهمیدش

اما با اینکه ازش خون میچکید می خندیدش

خنده ای که از هزار تا گریه بیشتر می سوزوند

دلای پاکی رو که تیر جدایی خورده بود

خنده ای تلخ تر از هزار تا بغض بی صدا

خنده ای به سر نوشت آدمای بی وفا